Voor de tweede keer is op de Nationale Burendag het Buurtfeest onder de veelzeggende naam ‘Zoete Inval’ gehouden op de hellingen van het Paleis op de Heuvel. Buurtfeest voor alle bewoners van de Heselbergherweg en het Paleis zelf.
In de warme nazomerzon genoten de buren van allerlei lekkernijen én elkaar. Het feest werd geopend door suikerzoete dans van de allerjongsten – deskundig gesouffleerd door een van de Zoete Grieten, initiators van het feest. De kinderen hadden zich gehesen in Mega Mindy-pakjes en regenboogjurkjes van K3. Geen van de ouders hield het droog.
Voordat het feest begon, kregen alle buren een bruisend drankje met limoen, munt en een rietje. De stemming zat er al snel in. Hoog op het muurtje vertelde een van de Grieten wat ons allemaal aan lekkers te wachten stond. Nou mensen, veel. Er kon aan allerlei workshops mee gedaan worden, georganiseerd door de buren zelf of interessante mensen uit hun familiekring.
Zo was er op het grasveld bij de hoofdingang een cursus ‘Zelfverdediging’. Heel even wist ik niet de link te leggen met de zoete insteek van de dag. Totdat ik bedacht dat het bescherming betrof tegen al het lekkers om ons heen, al die verleidingen waartegen we nauwelijks bestand zijn. Karate tegen de donut, kungfu om niet naar de paprikachips te grijpen, de judo-offerworp om Engelse drop te vergeten. Zelfverdediging is tegenwoordig keihard nodig.
Onder de partytent kregen de kinderen les in het versieren van cupcakes – educatie om van te smullen. Hoe snel gaan we voorbij aan het versieren van cupcakes, hoe laatdunkend zijn we altijd geweest. De cupcake is veel meer dan een cupcake, werd ons geleerd. Versieren is art.
Midden op het gras van de gemeenschappelijke tuin vertelde een imker uit Winterswijk bezield over zijn bijen. Met de mythe ‘Een echte kerel eet geen honing, maar vreet de bijen’ rekende hij snel af. Honing en navenante producten is tegenwoordig hip en happening. Voor velen ging een wereld open. De vrouw van de imker glimlachte en schonk regelmatig een honingwijntje bij.
In de grote hal rook het naar een Müncher Bierfest. Op aangename wijze vertelde een van de Paleisbewoners over de biergeheimen van ’s Neerlands grootste trots: Grolsch. En er mocht gebierproefd worden. Het mooie van bierproeven is dat kwispedoren ontbreken. Waar wijn vooral uitgespuugd moet worden, dient bier vooral gedronken worden. De deelnemers aan de workshop vonden dat heel logisch.
Helemaal rechts in de tuin, tegen de gymzaal aan, vond een andere workshop qua zelfbescherming plaats. Om al het aardse – bier, taart, poffertjes – het hoofd te kunnen bieden is er wellicht meer nodig dan judo en taekwondo. Yoga kan het antwoord zijn. Geestverruiming, verlichting in plaats van verruimende suikers. De rust vinden in jezelf, heerlijke rust. Geen taart die daaraan te pas kwam.
Over taart gesproken, aan het einde van de middag nam de spanning weer toe: de meegebrachte taarten werden beoordeeld. Heel de Heselbergh, incluis het Paleis, had gebakken. Opnieuw onder de partytent werden de taarten gestald. Op professionele wijze werden de creaties beoordeeld door Patisserie Christiaan. Er werd naar kleur gekeken, originaliteit, consistentie en natuurlijk smaak. De taarten mochten er dan allemaal mooi uitzien, ze moesten natuurlijk wel smaken. En dat deden ze, getuige de lege schalen op het einde van de dag. Ik dacht te zien dat een van de Paleisbewoners er met de eerste prijs vandoor ging.
Tegen zessen zaten alle buurtbewoners aan biertafels te picknicken. Iedereen had wat meegebracht. Onder het genot van bier, wijn en limonade spraken mensen met elkaar die tot voor kort elkaar niet kenden of slechts elkaar plichtsmatig groetten. ’s Avonds sloot de coverband Phoenix uit Doetinchem – de toetsenist was een buurman, Schots gekleed – de mooie dag af. Men danste, dronk en lachte met elkaar. Vriendschappen werden gesloten.
Het is het samenbrengen van zoveel mensen, het ontmoeten van elkaar, het elkaar steeds beter kennen, dat zo’n dag werkelijk zoet maakt. Elkaar kennen is elkaar meer begrijpen. De Zoete Inval verstevigde afgelopen zaterdag nog meer het gemeenschapszin. Door de Zoete Grieten is de onderlinge verbondenheid nog sterker geworden, we moeten die meiden koesteren. Want zij doen het, zij nemen het voortouw en organiseren gemeenschap en gezelligheid. Dat zij dat nog in lengte van linksgeslagen honing, hooggistend bier en etage-taarten mogen doen.
Proost!