Mijn buurman, al jaren werkzaam in het onderwijs, kwam ik deze week tegen op de binnenplaats. Hij parkeerde zijn auto naast die van zijn vrouw. Toen ik zijn ietwat verwilderd hoofd zag, besloot ik er niets van te zeggen. Noem het strategische timing, noem het gevoel voor momentum.

Mijn buurman was boos. Nou ja, boos. Hij was woedend. Net als veel andere medelanders had hij kennis genomen van het Regeerakkoord.

‘Het had geschreven kunnen zijn door de nazi’s!’ riep hij luid over de parkeerplaats.

‘Minder bedeelden worden nog meer uitgeknepen, nieuwkomers krijgen nog minder rechten!’

Met een klap sloeg hij de deur van zijn auto dicht.

‘En dan die ongelooflijke bevoogding! De betutteling die er van af druipt, die komt uit de christelijk-hypocritische hoek, de Farizeeërs!’ spuugde hij.

‘Het Wilhelmus wordt verplicht gesteld, we moeten dat volkslied weer zingen in de klassen – we leven gotdomme niet in Noord-Korea!’

Ergens had mijn buurman wel een punt, vond ik. Hoewel ik het proces van moeizaam onderhandelen op de voet had gevolgd, was mij de nationalistische toonzetting ervan ook overvallen.

‘En wat als ik het niet doe? Word ik dan op de trein naar Westerbork gezet? Vught?’

Mijn buurman, naast schoolbestuurder ook rockmuzikant, kan van tijd tot tijd nogal een dramakut zijn. Ik probeerde hem wat te sussen.

‘Ik denk dat Buma en Segers met het Wilhelmus het nationale zelfbewustzijn weer wat proberen op te krikken en diepere binding voorstaan.’

Ik hoorde hoe hol mijn woorden klonken.

‘Onzin, gelul! Het Wilhelmus wordt zo de katalysator van nog grotere polarisatie,’ was zijn repliek, ‘Daarmee worden de verschillen tussen autochtonen en allochtonen nog meer vergroot. Marokkanen, Eritreërs en Syriërs hebben geen Duitschen bloed.’

Ik zweeg en dacht na over zijn woorden, grote woorden. We leven in gespannen tijden, waarin mensen gespannen leven en gespannen plannen maken.

‘Gaan we ook het ochtendgymnastiek invoeren? Krijg ik straks materiële bekostiging voor het aanschaffen van schooluniforms voor onze Wilders-Jugend?’

‘Nou nou nou,’ begon ik.

‘Niks nounounou! Het gedachtegoed is geplant in dit Regeerakkoord – lees het nog maar eens goed. Heeft-ie handig gedaan, die Geert. Hoeft zijn handen niet vuil te maken in een nieuw kabinet, het wordt al voor hem gedaan!’

Medemenselijkheid en visionair leiderschap – beide worden node gemist. Mijn buurman keek me bezorgd aan, zijn stem klonk weer wat zachter.

‘Weet je, ik zet Artikel 1 uit onze Grondwet wel op muziek. Als er iets geleefd wordt in mijn scholen, is het Artikel 1 wel. Dat, mijn beste, mag elke dag gezongen worden!’