Tegenwoordig zit ik op fitness. Mijn vrouw vond dat verstandig.

Het was op een luie zondagochtend, toen ze me vanuit bed wat vorsend bekeek.

‘Schat, je bent voor mij nog steeds die jonge sexgod van dertig jaar geleden, daar niet van. Maar je moet echt iets gaan doen aan die helm van je!’

Duidelijke taal. Duidelijk, maar dodelijk.

Als verdoofd stond ik, in slechts een blauwgeruiten boxershort, minutenlang voor de spiegel. Mijn buik wiegend in beide handen, ik durfde niet naar mezelf te kijken.

‘Waarom sta je met de ogen dicht voor de spiegel?’ vroeg mijn doodeerlijke, tevens slanke vrouw. Die ook ineens in de badkamer stond. Grinnikend.

‘Sst, ik ben aan het nadenken!’ Ik trok er een moeilijk gezicht bij en probeerde mijn vetrollen met sterke gedachtes te laten verdwijnen. Ergens had ik gelezen dat wij onze mentale krachten te weinig benutten.

‘Waarom ga je niet lekker op fitness? Hier op het Paleis zijn er wel meer die dat doen. Zo gek is dat niet.’

In een ademteug de woorden ‘lekker’, ‘fitness’ en ‘zo gek is dat niet’ vlot uitgesproken, deden mij onbedaarlijk rillen. Alsof een koude steppewind plots opstak in onze badkamer.

‘Och schat, je bent helemaal koud!’ Mijn vrouw wreef liefdevol over mijn rug, ‘Ga maar even douchen, dan zet ik koffie. Wel goed wassen onder de zwembandjes!’

Schalks knipogend verliet ze de badkamer, mij in ontreddering achterlatend.

 

’s Middags stond ik met mijn sporttasje bij de sportschool. Via hun website had ik mij aangemeld als lid. Als fitnessdoel had ik opgegeven dat ik wilde afvallen.

‘Dan kunt u het beste beginnen met cardiovasculaire training,’ sprak een lieflijk meisje met paardenstaart vanachter de balie, ‘Die stimuleert de vetverbranding.’

Mijn aanmeldingsformulier bestuderend kwam ze tot de conclusie dat krachttraining nog niet aan de orde was. In mijn situatie dan.

Op fitness gaan doet een zwaar beroep op de weerbaarheid. Hoe lieflijk zij ook was, hoe hard zij mij in mijn ziel raakte. Mijn ego viel in ieder geval enorm af in deze sportschool.

‘Heeft u onze gratis handdoek al?’

Nee, die had ik nog niet. Ik was hier vandaag voor het eerst.

Met in de ene hand mijn sporttasje en in de andere een mintgroene/schreeuwroze handdoek, werd ik door het meisje met paardenstaart langs alle cardiotoestellen geleid. Ik zag alleen maar mooie, jonge en slanke mensen op de apparaten die mij minzaam toeknikten. Ik was in de hel beland.