Mijn buurman, hier op het Paleis, speelt in een rockcoverband. Hij is daar weinig bescheiden over en laat mij dikwijls nieuwe muziek horen. Meestal schalt deze vanuit zijn keuken de wijk in. Soms zingt hij mee. Zijn enthousiasme is aanstekelijk. Luidruchtig, maar aanstekelijk.

Zijn blonde vriendin heeft sinds kort een open vuurtje op hun terras. Als ik demonstratief ramen en deuren sluit, kijkt ze op met de meest beminnelijke glimlach. Om vervolgens weer gelukzalig in haar vuur te porren. Ach, ergens ruikt het allemaal heel gezellig.

Terug naar mijn buurman. Gisteren stak hij mij een oude cd van Supertramp toe: ‘Some things never change’. Hij keek er veelbetekenend bij.

‘Moet je ’s naar luisteren, buurman!’

Ik keek naar de hoes, een man en vrouw – ietwat Engels aandoend – drinken een kopje thee op de maan. Op de achterkant van het doosje hapt een hond naar een wegvliegend koekje. Iets met zwaartekracht. In een muziekzaak zou ik aan deze cd voorbij lopen. Van Supertramp ken ik enkel ‘School’ en ‘Give a little bit’.

‘Die laatste hebben we weleens gemaakt met de band, lastig dingetje hoor,’ pochte mijn buurman.

Natuurlijk.

Achter mijn laptop, als ik teksten redigeer van mijn roman, stop ik de cd in de speler. Even later vullen Rick Davies en zijn Wurlitzer-piano mijn werkkamer en mijn hart. Bij het laatste nummer ‘Where there’s a will’ merk ik dat ik niet geschreven heb en mijn ogen nat zijn.

Als ik naar mijn buurman app dat hij zijn cd kwijt is, appt hij terug dat hij ‘m dubbel heeft. Hij sluit af met een kussende smiley.

’s Avonds ontsteekt de buurvrouw weer haar vuur. Vanuit mijn woonkamer zie ik dat beide rondom het vuur gaan zitten. Met een biertje. Via het grasveld betreed ik hun terras. De buurvrouw vraagt of ik ook een biertje wil en of de muziek niet te hard staat. Ik hoor de blues en schud mijn hoofd.

De buurman vertelt dat ze met een nieuw nummer bezig zijn. We proosten en nemen een slok. De buurvrouw gooit een blok hout in het kacheltje.

Een warme gloed neemt bezit van me.