Gisteravond, rond kwart voor zes, blies onze strijkijzer na een waterige plof zijn laatste adem uit. De Braun TexStyle 5 was niet meer en hing levenloos in mijn armen. Op de strijkplank lag een halfgestreken blauwe bloes. Zonder overleg nam ik eigenstandig het besluit dat er stante pede een ander strijkijzer moest komen.
‘Schat, ik ga nú naar de MediaMarkt!’ riep ik resoluut naar beneden, ‘De strijkbout is stuk.’
‘Ach, ik was er al bang voor!’ hoorde ik mijn vrouw antwoorden vanuit de keuken, ‘Hij streek de laatste tijd niet echt lekker meer.’
Er klonk weemoed door in haar stem.
De bout had ze ooit als verjaardagscadeau van haar vorige partner gekregen. Destijds kostte het apparaat wel vijfendertig gulden. Zo’n strijkijzer wordt dan toch soort van familie.

Onderweg naar beneden had ik de Braun snel in een plastic zak gedaan, zodat het afscheid nemen minder beladen zou worden. De buurvrouw ving mijn vrouw op toen ze meewilde naar de afvalcontainer.
‘Ik doe het wel alleen, lieverd!’
Zachtjes kuste ik haar tranen weg.
‘En ik koop er een mooie voor terug.’
‘Geen Philips!’ snikte ze.

In de MediaMarkt aangekomen bleek dat een lastige restrictie te zijn. Van de tien modellen waaruit ik kon kiezen, waren er zeven van Philips – een inferieur merk, volgens mijn vrouw. Boven de tien verschillende types strijkijzers hing een bord waarop stond dat het de laatste modellen waren. En dus flink afgeprijsd. Ik ben een zondagskind, bedacht ik en koos het duurste model uit. Een mooie rode sticker vertelde me dat het strijkijzer – hipzwart en met veel functies die ik nooit zou gebruiken – afgeprijsd € 49,- was in plaats van € 119,95. Beneden bij de kassa – de strijkijzers bevonden zich op de eerste verdieping, ergens ver achterin de hoek achter de staafmixers en friteuses – was dat geenszins het geval.
De rode sticker was geen prijssticker maar een administratieve handigheid om snel de bijbehorende doos van de strijkbout te kunnen vinden. Voor de medewerkers van de MediaMarkt allemaal heel logisch.

Het kassameisje kende weinig emotie en stuurde me weer terug naar de strijkijzerafdeling. Een beetje confuus liep ik met de dure doos onder mijn arm de trap op. Had ik de mededeling op het bord dan niet goed gelezen? Waren de staafmixers dan in de aanbieding? Of de airfryers?
Nee, het betrof de Tefal FV4971. De strijkbout kostte nu € 44,97 in plaats van € 69,95. Vond ik ook substantieel en trof de doos onderin het rek onder nummer 44. Tevreden liep ik de trap af naar het kassameisje.
‘Nou, heb ik toch nog een aardig alternatief kunnen vinden,’ zei ik vrolijk.
Het meisje keek me vlak aan en scande het artikel, net boven de sticker waarop de aanbieding prijkte.
‘Dat is dan € 69,95, meneer,’ zei het meisje, ‘Wilt u pinnen?’
Ik lachte wat ongemakkelijk en wees naar de sticker.
‘Sorry hoor, maar dit strijkijzer is echt wel afgeprijsd!’
‘Dan heb ik een factuurbon nodig, meneer.’
Opnieuw nul emotie op het gezicht van het meisje.
‘Een factuurbon?’
‘Ja, een factuurbon.’
‘En hoe kom ik aan die factuurbon?’
‘Die kunt u opvragen bij mijn collega op de afdeling waar u het strijkijzer gevonden hebt.’
‘Dus ik moet weer naar boven?’
‘Als u de korting wilt, moet u inderdaad weer naar boven, meneer.’
Daarna draaide het meisje zich om en begon een gesprek met de beveiliger van dienst.

Ik was vastberaden om met een nieuw strijkijzer thuis komen – de Tefal FV4971 keihard door de winkel te gooien was derhalve dan ook geen optie. Voor de derde keer ging ik naar boven. Nu om een factuurbon te bemachtigen. Een wat oudere dame hielp me daaraan. Zij kon wel glimlachen.
‘Ja, want anders moet u beneden het volle pond betalen. En dat wilt u vast niet!’
Ik zweeg demonstratief.
‘Het is anders best wel een mooie korting, nietwaar?’ ratelde ze door, terwijl ze in het systeem de originele prijs aanpaste.
‘Bent u lid van onze MediaMarkt Club?’
Ik schudde mijn hoofd.
‘En wilt u misschien lid worden van onze MediaMarkt Club?’
‘Nee,’ antwoordde ik afgemeten, ‘Ik wil dat strijkijzer afrekenen!’
‘Dat moet u beneden doen!’

Beneden bij de kassa overhandigde ik nurks de factuurbon aan het meisje en rekende ten langen leste de bout af.
‘Veel plezier ermee,’ zei het meisje en legde de kassabon bovenop de doos.
Ik gromde wat en liep de MediaMarkt uit.
Half acht was ik weer thuis. De Tefal FV4971 werd goed ontvangen. De blauwe bloes liet ik voor wat-ie was, halfgestreken. Ik nam eerst een borrel.