In het maatschappelijk debat zijn er twee onderwerpen waaraan je je vingers niet wilt branden. Het zijn respectievelijk de ‘Zwarte Pieten-discussie’ en de ‘#MeToo’.

In beide gevallen is er geen zinnig woord over te vinden zonder dat je een stoeptegel door je ruit moet vrezen. Of een kogelbrief bij de post.

Wil je desondanks toch iets vinden van beide oververhitte fenomenen, zorg voor stevige stormplaten om ramen en deuren af te timmeren. Vraag een geheim telefoonnummer aan en verwijder alle accounts op Facebook, Instagram, YouTube en andere vergelijkbare platforms om onredelijke gal te spuien. 

Beide onderwerpen zijn schier onbespreekbaar geworden en kunnen nauwelijks dialoog aan. Althans, dat denk ik te zien.

Tot dusver heb ik me niet gemengd in enige verloren discussie totdat ik dit weekend een artikel las in de kwaliteitskrant NRC. De titel ervan trof me als de roe van Zwarte Piet op mijn blote kont: ‘Bekend oncoloog weg om #MeToo’.

De ondertitel gaf iets meer informatie prijs: ‘Een gelauwerd onderzoeker vertrekt bij een ziekenhuis en universiteit wegens grensoverschrijdend gedrag’.

Grensoverschrijdend gedrag impliceert dat er ergens óf bij iemand een grens overschreden is. En als dat gedrag niet gewenst is, mag dat niet. Wie je ook bent. Al lezende dacht ik op te maken dat het grensoverschrijdend gedrag van de betreffende oncoloog niet gewenst was. Belangrijk punt voor mij.

Waarschijnlijk omdat het hier een bekend iemand ging, heeft NRC er een heel artikel aan gewijd. Voorzien van een verantwoording waarom de onderzoeker wel bij naam genoemd werd en de #MeToo-luider* niet. Het artikel somt een aantal zaken op dat vermoedelijk de melding #MeToo dient te legitimeren.

Net zo schimmig als de herkomst van Zwarte Piet is ook de bestemming #MeToo. Vind ik dan. Aanvankelijk leek de hashtag de manier te zijn om ongewenst grensoverschrijdend gedrag aan de kaak te stellen. Tegenwoordig lijkt het de zweep geworden om iemand publiekelijk te geselen.

In het artikel wordt genoemd dat de onderzoeker ‘gevoelens van affectie’ kende voor zijn promovenda. Een belangrijk kenmerk van de #MeToo is de machtsongelijkheid. Bij de professor en diens promovenda zou dat zomaar kunnen. Haar toekomst ligt in zijn handen. Volgens een onderzoek, uitgevoerd door een extern bureau, was er sprake van een ‘afhankelijkheidspositie’.

Uit verkregen bewijsstukken bleek dat er veel verkeer was tussen de onderzoeker en de promovenda. Er werd gemaild en gebruik gemaakt van de Whatt’sapp. Dat laatste was tegen de zin van de promovenda. Ze had hem wel haar nummer gegeven, dacht ik in het artikel te lezen.

De professor appte zijn promovenda dat het een lieve lust was. Foto’s van haar geboortedorp en dat hij het leuk vond met haar te ‘carpoolen’. Vanwege een arm in het verband kon zij met hem meerijden. Ook appte hij haar een nummer van Billy Joel, ‘Just the way you are’. Omdat hij haar ‘perfect’ vond.

De promovenda kan het allemaal niet zo waarderen en maakt dit bij hem kenbaar. Ook begint ze heimelijk hun gesprekken op te nemen. ‘Met als doel bewijsmateriaal te vergaren’, aldus het artikel.

Uit de opnames blijkt dat de professor over enige zelfreflectie beschikt en dat hij zijn gedrag naar haar toe afkeurt. Het is hem duidelijk geworden dat de liefde niet wederzijds is.

Wat echter wel wederzijds blijkt te zijn, is het delen van een bed. Er is een kleine correctie op dit punt van haar kant: ‘Jij met mij, denk ik. Ik niet met jou’.

Of er is hier sprake van seksueel verkeer in overstijgende zin of de vrouw gooit er subtiel een mindfuck in. Mocht er overigens sprake zijn van verkrachting, kunt u stoppen met lezen van deze column. Verkrachting is in mijn ogen ongewenst grensoverschrijdend gedrag en dient met de hoogste straf bestraft te worden. En daar wil ik geen woord aan toevoegen.

Na het voorval in een dubieus liefdesbed wisselt de promovenda van promotor. Ze vraagt de professor afstand te houden. Die op zijn beurt aangeeft een ‘onbeheersbaar verlangen’ te voelen naar haar en stuurt haar een indringend Sinterklaasgedicht en een persoonlijke cheque van duizend euro. 

Uiteindelijk ruimt de onderzoeker het veld (ziekenhuis en universiteit) en is de promovenda een behandeling gestart voor PTSS. 

Ik ben alvast begonnen met het vervangen van de sloten van de voor- en achterdeur. Gebaseerd op enkel het artikel en mijn interpretaties ontkom ik niet aan het gevoel dat hier sprake is van een onhandige en tot over zijn oren verliefde man. Die in hopeloosheid alleen maar op verkeerde knoppen drukt. Die niets liever wil dan dat zijn liefde beantwoord wordt.

Zo’n man draagt nu het brandmerk ‘#MeToo’. Voor life.

Wordt het niet tijd om de #MeToo van een eenduidige lading te gaan voorzien? 

Tot die tijd stel ik voor dat we de hashtag gaan vervangen door #IkreageerdealseenverliefdepuberendeedsuperstomHoekanikhetweergoedmaken?

6 november 2018,

De Buurman

* een speelse verwijzing naar de ‘Klokkenluider’